Čekajući prvo obraćanje trofejnog trenera donosimo vam priču o zlatnim medaljama, koje je osvajao sa nacionalnim timovima Jugoslavije i Nemačke, po čemu je jedinstven u istoriji.

Jugoslovensku reprezentaciju Pešić je prvi put predvodio 1985. godine. Tada je vodio kadete i osvojio je zlatnu medalju na Evropskom prvenstvu u Bugarskoj.

Godinu dana kasnije predvodio je juniore u Austriji i tada je osvojeno zlato, a 1987. se dogodio Bormio. Jugoslavija je predvođena fenomenalnom generacijom osvojila svetsko zlato savladavši u finalui selekciju SAD, a u ekipi su bili Toni Kukoč, Aleksandar Đorđević, Dino Rađa, Vlade Divac…

O tom rezultatu snimljen je dokumentarni film 250 stepenika.

Razočaran što mu u Jugoslaviji nisu ponudili mesto selektora Pešić odlučuje da napusti zemlju u kojoj je sa Bosnom bio šampion 1983. i osvojio Kup godinu dana kasnije i otisne se u Nemačku. Po sopstvenom priznanju Nemci po talentu ne mogu da se porede sa Srbijom i Jugoslavijom, ali su koristeći činjenicu da se Jugoslavija raspala i da naša reprzentacija zbog sankcija Ujedinjenih nacija nije igrala na šampionatu Evrope 1993. Kari dovodi Nemce do titule šampiona. Odlučijuče poene u finalu protiv Rusije pogodio je pokojni Kristijan Velp.

Posle 15 godina rada u Nemačkoj, čelnici nađe košarke su posle šestog mesta na Olimpijskim igrama u Sidneju i povlačenja Željka Obradovića i Dušana Ivkovića sa klupe nacionalnog tima pozvali Pešića. Sa mnogo motiva, vratio se u Beograd i u tandemu sa sportskim direktorm Žarkom Varajićem krenuo da radi. Iz dana u dan, imao je sastanke sa Varajićem i generalnim sekretarom KS JUgoslavije Predragom Bogosavljevim, što je na kraju rezultiralo zlatom na Evropskom prvenstvu u Turskoj.

U timu su bili: Dejan Bodiroga, Veselin Petrović, Saša Obradović, Igor Rakočević, Predrag Stojaković, Vlado Šćepanović, Marko Jarić, Predrag Drobnjak, Dragan Tarlać, Dejan Milojević, Dejan Tomašević i Milan Gurović.

Tim iz Istanbula vratio je veru u košarku, a Pešić je sa saradnicima odlučio da za Svetsko prvenstvo u Indijapolisu promeni čak petoricu košarkaša. Umesto Obradovića, Šćepanovića, Petrovića, Milojevića i Tarlaća igrali su: Žarko Čabarkapa, Dejan Koturović, Vladimir Radmanović, Miloš Vujanić i Vlade Divac.

Posle poraza od Španije i Portorika, Jugoslavija je u četvrtfinalu igrala protiv Amerike. U meču koji su obeležili Vlade Divac i Milan Gurović slavili smo 84:81 i u borbi za finale igrali sa najvećim iznenađenjem Novim Zelandom.

Posle mnogo muke i poluvremena, tokom kojeg je Radmanović odstranjen iz tima, slavili smo 89:78 i zakazali finale sa Argentinom.

Devet poena Dejana Bodiroge za dva minuta, promašeni penali Divca pet sekundi pre kraja i činjenica da su sudije odbranu Marka Jarića u prodoru sSkonokinija ocenile kao ispravnu odveli su meč u produžetak. U dodatnih pet minuta slavili smo 9:2 za konačni 84:77.

Po rečima samog Pešića, koji je nekoliko meseci ranije potpisao za Barselonu, trijumf u Americi i atmosfera u zemlji produžila mu je karijeru i ulila novu motivaciju.

Od rezultata sa klupovima, koje je Pešić ostvario, izdvaja se titula Evrolige sa Barselonom u 2003. godine, evropski Kup Koraća je osvojio sa Albom 1995, FIBA Evrokup sa Đironom 2007. godine, dok je pet puta bio šampion Nemačke, dva puta šampion Španije.

Autor: