Dan kada su napisani redovi ove kolumne jedan je od najznačajniji u mojoj karijeri, ali i životu uopšte. Ukazom Centra za razvoj Šajkaške, episkopa sremskog Vasilija i u ime porodice Stratimirović uručeno mi je odlikovanje u znak priznanja za učešće u velikom svesrpskom nacionalnom poduhvatu – povratku posmrtnih ostataka vožda Đorđa Stratimirovića iz Beča u Sremske Karlovce, što je i bila poslednja želja ovog istorijskog gorostasa koji je bio jedna od ključnih figura u stvaranju Srpske Vojvodine.

Zahvaljujući ogromnom naporu Aleksandra Đurđeva, predsednika Srpske lige i predsednika odbora za povratak posmrtnih ostataka vožda Đorđa Stratimirovića u otadžbinu, slavni vožd je konačno zadbio večni mir u manastiru Vavedenja Presvete Bogorodice, a ja se nađoh u društvu istinskih autoriteta i nacionalnih pregalaca koji su dobili ovo odlikovanje, poput Dragana Simeunovića, Darka Tanaskovića, vladike Vasilija, igumana Kleopa Stefanovića, potpredsednika Narodne skupštine Srbije Stefana Krkobabića i, da ne zaboravim, najneumornijeg od svih, Gojka Raičevića.

Ne mogu da se otmem utisku da je povratak vožda u otadžbinu simbolično označio vaskrsenje srpskog sveta, o kome mnogi danas pišu, govore, osporavaju ga, nazivaju ga Velikom Srbijom ili Memorandumom SANU 2. Postavljanje spomenika Stefanu Nemanji u Beogradu (a koji se već nekoliko godina nalazi u Banjaluci upravo zahvaljujući naporu pomenutog Đurđeva), uvođenje dana srpskog jedinstva, zaštita ćiriličkog pisma i srpskog jezika – sve ove stvari su pokazale da se Srbi konačno okreću sebi, da prestaju da se plaše da budu Srbi i da je, hvala Bogu, sa Jugoslavijom i jugoslovenstvom gotovo za sva vremena. Ipak, značaj i simbolika dolaska posmrtnih ostataka vožda Stratimirovića, baš u ovo vreme kada su Srbi u Crnoj Gori odbranili svoje svetinje i kada se bore da sačuvaju svoje srpsko ime, kada su Srbi na Kosmetu ponovo na udaru velikoalbanskih pretenzija, kada ostatak Srba u Hrvatskoj žele pretvoriti u Hrvate pripadnike tzv. Hrvatske pravoslavne crkve, te kada su Srbi u Republici Srpskoj ponovo pod udarom velikog inkvizitora zvanog visoki predstavnik, imaju, usudio bih se reći, čak i metapolitičku i mističnu konotaciju. Srpski svet, kao ideja nacionalnog, političkog, kulturnog i jezičkog jedinstva Srba na Balkanu i ma gde živeli, bila je sublimirana upravo u liku i delu Đorđa Stratimirovića, koji je za srpstvo živeo i koji je srpstvo živeo i svedočio ga kako rečima, tako i delima.

Plemićkog srednjovekovnog porekla, sin hercegovačkih doseljenika, utemeljivač Srpske Vojvodine i neko ko se stavio na raspolaganje obema srpskim državama, Srbiji i Crnoj Gori, kada je to bilo potrebno. Rečju, srpski svet u jednom čoveku, jednom životu. To što je vožd dugo vremena bio zaboravljen govori o nama, a ne o njemu. Govori o našim tragičnim zabludama i lutanjima u 20. veku, o predimenzioniranim ofanzivama i ,,braći“ istorijski podobnim ličnostima o kojima smo učili, o našem, rečju, nacionalnom sunovratu. Zato je sasvim logično i očekivano da sa vaskrsnućem srpskog sveta i srpske nacionalne ideje od koje smo olako i ishitreno odustali 1918. godine vaskrsne i uspomena na, ne jugoslovenske, ne partizanske i ne internacionalne, već na autentične srpske junake.

Kao što je neko dobro primetio, protiv srpskog sveta samo je srpski (tek biološki) i nesrpski polusvet, pa tako i protiv uspomene na vožda. Gde ćete, međutim, veće priznanje i za vožda i za ideje tadašnjeg srpskog sveta koje je baštinio, od prisustva i govora Ištvana Pastora na njegovoj sahrani, predstavnika mađarskog naroda protiv koga se borio. Zato, vožde Stratimiroviću, dobrodošao u srpski svet o kome si sanjao i koga si toliko čekao!